برای انجام موفقیت‌آمیز درمان ارتودنسی، بیماران باید با متخصص ارتودنسی یا دندانپزشک همکاری کنند. در صورتی که بیمار به طور مداوم از کش‌ها (نوارهای لاستیکی)، هدگیر یا سایر تجهیزات استفاده کند، دندان‌ها و فک می‌توانند تنها به طرف موقعیت مطلوب حرکت کنند. در ادامه در مورد انواع تجهیزات مورد استفاده در حین درمان توضیح داده شده است.
متخصصین ما در کلینیک دندانپزشکی ویستا ارزیابی‌ها و درمان‌های مورد نیاز شما را در محیطی که برای راحتی و آرامش بیمار طراحی شده است، ارائه می‌دهند. شما می‌توانید اطلاعات بیشتری را در مورد انواع سیم کشی دندان و سایر تجهیزات ارتودنسی کسب کنید. مشاوره با دندانپزشک به تعیین نوع درمان و برنامه ریزی مناسب برای شما کمک می‌کند. برای دریافت مشاوره تخصصی درخصوص بهترین روش درمانی و تجهیزات ارتودنسی و یا جهت رزرو نوبت می‌توانید با شماره‌های 02122027384 و 02122023658 تماس حاصل فرمایید.
تجهیزات مختلف ارتودنسی
بریس‌ها
اگر برای خود یا فرزندتان به دنبال سیم‌کشی دندان هستید، گزینه‌های زیادی وجود دارد. بریس‌های فلزی معمول از براکت‌ها و سیم‌های فلزی ضد زنگ ساخته شده‌اند. خوشبختانه بریس‌های فلزی امروزی به مراتب کوچک‌تر هستند. بریس‌های سرامیکی از نظر شکل و اندازه، مشابه بریس‌های فلزی هستند اما در آن از براکت‌های سرامیکی هم‌رنگ دندان یا شفاف استفاده می‌شود، که شباهت بیشتری با حالت طبیعی دندان‌ها دارد. در بریس‌های لینگوال از براکت و سیم‌های فلزی در پشت دندان‌ها استفاده می‌شود بطوری که مخفی باشند. ارتودنسی نامرئی شامل مجموعه‌ای از پلاک‌های شفاف پلاستیکی سفارشی است که متحرک هستند.
هر بریس دارای بخش‌های مختلفی است که عبارتند از:
بندها
بندهای ارتودنسی حلقه‌هایی هستند که دور دندانهای پشتی یا دندانهای آسیاب قرار می‌گیرند. متخصص ارتودنسی اندازه بند را انتخاب کرده و از تجهیزات دندانپزشکی برای اطمینان از نحوه قرارگیری مناسب آنها استفاده می‌کند. بندها به طور معمول دارای اتصالات فلزی جوش داده هستند که سیم‌های قوسی از میان آنها عبور می‌کند. بندها با سیمان مخصوص دندانپزشکی به دندان‌ها متصل می‌شوند.
براکت ارتودنسی
در متداول‌ترین نوع بریس‌ها از براکت‌هایی استفاده می‌شود که قطعات کوچک و مربع شکلی بوده و به یک بند ارتودنسی متصل هستند یا به صورت شیمیایی به سطح دندان می‌چسبند. براکت‌ها از جنس‌های مختلفی مانند فلزی و سرامیکی می‌باشند.
سیم ارتودنسی
سیم‌های ارتودنسی فلزی بوده و مشخصاً در داخل براکت‌های دور دهان قرار می‌گیرند. تنظیمات سیم ارتودنسی روی دندان‌ها فشار وارد می‌کند و عامل حرکت مداوم دندان‌ها به طرف موقعیت مناسب است.
لیگاچور
لیگاچورها کش‌های الاستیکی یا سیم‌های کوچکی هستند که سیم ارتودنسی را به براکت متصل می‌کنند. این کش‌ها می‌توانند شفاف یا نقره‌ای باشند و در رنگ‌های متعدد دیگری نیز موجود هستند.
فنر کویل (کویل اسپرینگ)
فنر کویل یا کویل اسپرینگ زمانی که دندان‌ها بیش از حد به هم نزدیک هستند، بین دو براکت دندان قرار داده می‌شود. فنر مارپیچ روی سیم ارتودنسی قرار می‌گیرد و برای اصلاح دندان‌ها فشاری وارد می‌کند که دندان‌ها را از هم جدا کرده و فضا را باز می‌کند.
جدا کننده
جداکننده‌ها نوارهای لاستیکی یا فنرهای کوچکی هستند که متخصص ارتودنسی بین دندانهای عقب قرار می‌دهد. این جدا کننده‌ها با ایجاد یک فاصله‌ی کوچک بین این دندان‌ها، دهان شما را برای نصب بریس‌ها آماده می‌کنند.
درمان‌های ارتودنسی شامل وسایل و تجهیزات دیگری نیز می‌باشد که در زیر به آن اشاره شده است:
کش ارتودنسی یا رابر بند
رابر بندها یا الاستیک‌ها متحرک هستند. این کش‌ها به قلاب‌های براکت متصل شده و دندانهای بالا و پایین را به هم وصل می‌کنند. کش الاستیک فشار مداومی را اعمال می‌کند که به تدریج بر حرکت دندانهای بالایی و پایینی اثر گذاشته و آنها را به سمت موقعیت مناسب جابه‌جا می‌کند.
نگهدارنده متحرک
نگهدارندهها ممکن است متحرک یا ثابت باشند. ریتینر پس از اینکه دندان‌ها مرتب شدند، آنها را در موقعیت‌های جدید و صحیح خود نگه می‌دارد. متخصص ارتودنسی به شما در مورد چگونگی مراقبت از نگهدارنده و مدت زمان استفاده توضیح می‌دهد. استفاده از نگهدارنده به همان شکلی که تجویز شده، به منظور جلوگیری از برگشت درمان بسیار مهم است.
هدگیر ارتودنسی
هدگیر ارتودنسی نام عمومی دستگاهی است که بخشی از آن بیرون دهان قرار می‌گیرد و نیروی کافی را برای حرکت دندان‌ها و هدایت رشد صورت و فک ایجاد می‌کند. انواع مختلفی از هدگیر ارتودنسی وجود دارد که هر کدام برای دستیابی به بهترین کارکرد در شرایط خاص طراحی شده‌اند.
فیس ماسک
این نوع هدگیر برای درمان بیماران در حال رشدی استفاده می‌شود که دچار آندربایت (کلاس ۳) هستند. فیس ماسک در شب جهت تسریع رشد فک بالا به سمت جلو و محدود کردن رشد فک پایین استفاده می‌شود. رابر بندها به قلاب‌های روی وسیع کننده‌ی کام که به دندانهای بالا چسبیده است، متصل می‌شوند. معمولاً فیس ماسک به مدت 6 تا 12 ماه استفاده می‌شود.
فنر
این فنرها به بریس‌ها متصل می‌شوند. آنها اغلب در پایان درمان به عنوان یک جایگزین برای کش‌ها در بیمارانی که قادر به استفاده از آنها نیستند، مورد استفاده قرار می‌گیرند. فنر نمی‌تواند توسط بیمار برداشته شود.
وسیع کننده‌ی کام
یک دستگاه متداول است که برای بیمارانی که دارای کراس بایت قدامی هستند، استفاده می‌شود. وسیع کننده کام بر روی دندانهای بالا متصل می‌شود. یک پیچ در مرکز آن وجود دارد که بیمار آن را به آرامی می‌چرخاند تا دستگاه را باز کند. با باز شدن آن مشکل کراس بایت اصلاح می‌شود.
دستگاه هربست
این وسیله برای تسریع رشد فک پایین به طرف جلو طراحی شده است. دستگاه هربست برای بیماران در حال رشدی که دارای اوربایت شدید (کلاس 2) هستند و فک پایینشان عقب است، استفاده می‌شود. این دستگاه ثابت بوده و هر دو بخش بالا و پایین آن به یک بازوی حرکت دهنده متصل هستند.
دستگاه تویین بلاک
دستگاه دیگری است که برای افزایش رشد رو به جلوی فک پایین طراحی شده است. دستگاه تویین بلاک با دستگاه هربست از این جهت تفاوت دارد که به جای ثابت بودن، متحرک می‌باشد. این دستگاه شامل نگهدارنده بالا و پایین با بلوک‌های بزرگ اکریلیک است. هنگامی که نگهدارندهها در دهان قرار می‌گیرند، بیمار باید فک پایین را به سمت جلو حرکت دهد تا بتواند دهانش را راحت ببندد.
بایت توربو
این دستگاه شامل الحاقات کوچکی است که به داخل دندانهای جلویی در فک بالا در بیماران دچار دیپ بایت متصل می‌شود. روش کار آن مانند نگهدارنده‌های بازکننده‌ی فک است با این تفاوت که توسط بیمار قابل جدا شدن نیست. از آنجایی که بایت توربوها متحرک نمی‌باشند، معمولاً سریع‌تر از نگهدارنده‌های بازکننده مشکل دیپ بایت را برطرف می‌کنند.
دی مکس (DMAX)
یک دستگاه ثابت (چسبیده) است که برای دندانهای بالایی به منظور ایجاد فضای بیشتر استفاده می‌شود و از کشیدن دندان در آینده جلوگیری می‌کند. این دستگاه اغلب همراه با دستگاه MSX در فک پایین استفاده می‌شود. از چنین روشی معمولاً در بیماران مبتلا به نامرتبی متوسط تا شدید دندان‌ها و کم بودن قوس دندان‌ها استفاده می‌شود. دی‌مکس معمولاً تا 9 ماه در دهان باقی می‌ماند و بریس‌ها چند ماه پس از متصل کردن آن در دهان قرار می‌گیرند.
MSX
یک دستگاه ثابت است که برای دندانهای پایینی به منظور ایجاد فضای بیشتر و پیشگیری از کشیدن دندان در آینده استفاده می‌شود. این دستگاه اغلب همراه با دستگاه دی‌مکس در فک بالا مورد استفاده قرار می‌گیرد. از چنین روشی معمولاً در بیماران مبتلا به نامرتبی متوسط تا شدید دندان‌ها و کم بودن قوس دندان‌ها استفاده می‌شود. دستگاه MSX معمولاً تا 9 ماه در دهان باقی می‌ماند و بریس‌ها چند ماه پس از متصل کردن آن در دهان قرار می‌گیرند.
اسپلینت
این دستگاه برای بیماران مبتلا به اختلالات مفصل گیجگاهی فکی تجویز می‌شود. اسپلینت بر روی دندانهای بالایی قرار داده می‌شود، از اکریلیک سخت ساخته شده و باید در تمام اوقات استفاده شود. اسپلینت تنها در صورتی که ۱۰۰ درصد مطابق با دندان‌ها باشد، موثر خواهد بود. در صورتی که دندانهای بالا و پایین بیشتر از یک یا دو ساعت در روز با هم تماس داشته باشند، تاثیری نخواهد داشت. اسپلینت باعث شل شدن عضلات فک می‌شود بطوری که فک بتواند مجدداً به موقعیت طبیعی خود بازگردد.
دستگاه سجیتال
این دستگاه‌ها نگهدارنده‌های متحرکی هستند که دارای پیچ تنظیم می‌باشند. آنها اغلب در بیماران با سن کم که همچنان برخی از دندانهای شیری خود را دارند و برای نصب بریس آماده نیستند استفاده می‌شوند. این دستگاه فضای بیشتری را برای دندانهای دائمی که در حال بیرون آمدن هستند و یا اصلاح کراس بایت ایجاد می‌کند. آنها را می‌توان برای فک بالا، پایین یا هر دو تجویز کرد. پیچ‌های تنظیم کننده معمولاً یک بار در هفته در خانه پیچانده می‌شوند.
پندولوم
یک دستگاه ثابت (چسبیده) است که برای دندانهای بالا استفاده می‌شود. این دستگاه برای بیمارانی که دچار اوربایت (کلاس دو) هستند و داری نیمرخ متعادل صورت می‌باشند، تجویز می‌گردد. دستگاه پندولوم برای حرکت دندانهای آسیاب بالا به طرف عقب جهت اصلاح وضعیت کلاس ۱ طراحی شده است.