ایمپلنت دندان :سن مناسب انجام،انواع موارد ایمپلنت و درمان آن و دستورات بعد از عمل

ایمپلنت دندان نوعی دندان مصنوعی است که برای حمایت از بازیابی دندان یا دندان های از دست رفته استفاده می شود و می تواند به توقف یا جلوگیری از بین رفتن استخوان فک کمک کند. عمل جراحی ایمپلنت دندان یک نمونه از عمل های جراحی است که در آن از اعضای مصنوعی برای بازیابی سلامتی بیمار استفاده می شود، اما با این وجود این عمل جراحی یک شکل از جراحی زیبایی دندان نیز هست. افرادی که دندان های خود را از دست داده اند ممکن است در زمان صحبت کردن یا خندیدن از طرح لبخند خود خجالت بکشند.

علاوه بر این، مشکلات مربوط به جویدن غذا در نتیجه دندان های از دست رفته می تواند تاثیر منفی بر عادت های غذا خوردن داشته باشد و مشکلات سلامتی ثانویه همچون سوء تغذیه برای فرد ایجاد کند. با جایگزینی ریشه های دندان از بین رفته، کاشت دندان به روش ایمپلنت دندان می تواند قدرت و ثبات لازم را در دندان ها برای خوردن تمام غذاهای مورد علاقه شما ایجاد کند و دیگر فرد در هنگام جویدن غذا احساس ناراحتی نخواهد کرد. علاوه بر این، ایمپلنت های دندان می توانند وضعیت استخوان فک را شبیه سازی کرده و حفظ کند، جلوی از بین رفتن استخوان فک را بگیرد و به حفظ ویژگی های صورت فرد کمککند.

ایمپلنت دندانی

ایمپلنت های دندانی به عنوان یک درمان جایگزین برای پروتز های بریج بوده که دندانها تراشیده می شوند، و هدف اصلی از معرفی این درمان ( ایمپلنت دندان ) این است که در آینده هیچ دندانی به خاطر پایه بریج قرار گرفتن تراشیده نشود و از بین نرود.به طور کلی هر بیماری که شرایط کشیدن دندان را داشته باشد میتواند کاندید مناسبی برای کاشت ایمپلنت باشد.

و از نظر قانونی دندانپزشک عمومی یا متخصص میتواند کاشت ایمپلنت دندان را در شرایط مطب انجام دهد. البته گرافت های وسیع استخوانی (پیوند استخوان) باید در بیمارستان توسط متخصص جراح فک و صورت انجام شود و همچنین جراحی سینوس لیفت باز نیز باید توسط جراح فک و صورت یا متخصص ایمپلنت در مطب یا بیمارستان انجام پذیرد.

سن مناسب برای ایمپلنت کردن :

باید تا سن ۱۸ سالگی صبر کرد تا اسکلت صورت شکل کامل خود را پیدا کند در غیر این صورت ممکن است در آینده به خاطر رشد فک و صورت ایمپلنت دندانی کوتاه تر به نظر برسد. در بعضی موارد مثلا اگر چند ایمپلنت دندانی در یک ناحیه کاشته شده باشد و پروتزی به شکل بریج روی ایمپلنت ها نصب شده باشد مقاومت بریج مانع از رشد اسکلتال در آن ناحیه میشود و بنابر این بیمار دچار دفرمتی صورت میشود ولی پس از سن ۱۸ سالگی هیچ محدودیتی وجود ندارد و تا هر سنی میتوان ایمپلنت دندانی انجام داد.

در سنین پایین تر برای تک دندان میشود ایمپلنت دندانی انجام داد ولی باید پروتز ایمپلنت دندانی بعد از ۱۸ سالگی تعویض شود تا اندازه آن با دندان های مجاور تناسب داشته باشد.

در صورتی که ایمپلنتها با طرحها و قطرها و زوایای مختلف از هم کاشته شوند ، بهتر است که با روکش آنی به یکدیگر متصل شوند و به صورت گروهی روکش شوند تا اینکه تک تک و به طور مجزا روکش شوند به این دلیل که میتوانند در تحمل فشارهای جویدن به کمک هم بیایند.

در چه مواردی از ایمپلنت استفاده می شود:

1- فاصله بین دندانهای جلو در اثر از دست رفتن یک دندان بطوری که دندانهای مجاور آن طبیعی باشند.

از دست رفتن دندان می تواند به دلیل پوسیدگی ، بیماری لثه و یا تصادفات باشد. اگر دندان در منطقه زیبایی باشد علاوه بر زیبایی سلامتی دندان نیز متاثر می شود. فاصله طولانی بی دندانی باعث رویش دندانهای فک مقابل به این فاصله و جابجایی دندانهای بالا و پایین و از دست رفتن اکلوژن مناسب می شود. عمل جویدن نیز متاثر شده و مفاصل فک پایین در طولانی مدت دردناک می شود.

درمان:

* بریج سه واحدی که مستلزم قربانی کردن دو دندان سالم مجاور است.

* بریجی که به دندانهای مجاور چسبیده ولی عمر آن محدود است.(Maryland Bridge)
* بریج تنها تاج دندان را جایگزین می کند ولی ریشه را جایگزین نمی کند و نیروهای جویدن به استخوان زیرین منتقل نمی شود و و در طول زمان حجم و ارتفاع استخوان کاهش می یابد .
ایمپلنت درمان بهتری است چون هم دندانهای کناری تراش نمی خورند و هم بطور کامل ساختار دندان حفظ می شود و نیروهای جویدن به استخوان منتقل می شود و حجم استخوان بدون تغییر می ماند.

2- فاصله زیاد بین دندان ها در اثر از دست رفتن یک یا بیش از یک دندان بطوری که دندانهای مجاور آن طبیعی باشند.

فاصله بیشتربین دندانها همان اثرات ازدست رفتن یک دندان را بصورت شدیدتر نشان می دهند. عدم زیبایی، مشکلات پخش نیروی جویدن ، درد در مفاصل فک پایین و مشکلات تکلمی از موارد مورد شکایت بیماران می باشد.

درمان:

* بریج های چند واحـدی ( با تراش دندان های پایه کناری ) که تعـداد دندان های پایـه باید متنـاسب با طول بی دندانی باشد.
* پارسیل متحرک که مشکلات تکلمی، جویدن و اجتماعی ایجاد می کند.
* بریج ها یا روکشهای ساپرت شونده با ایمپلنت به تنهایی یا در ترکیب با دندان طبیعی.

3- زمانی که یک یا بیش از یک دندان از انتهای هر قوس دندانی از دست رفته باشد و تنها یک سمت، دندان طبیعی باشد.

از دست دادن دندانهای قوی در عقب قوس دندانی که وظیفه جویدن و آماده کردن غذا برای هضم دارند باعث آسیب به حرکات جویدن می شود. دندانهای باقیمانده به سمت فضای خالی حرکت می کنند و تماس بین دندانها از دست می رود. همچنین دندانهای قوس مقابل نیز به طرف فضا حرکت می کنند و مشکلات مفاصل فک پایین نیز رخ می دهد.

درمان:

درمان فکهای انتهای آزاد سخت می باشد چون تنها در یک سمت دندان وجود دارد.
* پارسیل متحرک فک بالا یا پایین. پارسیل ممکن است به عنوان جسم خارجی احساس ناخوشایندی ایجاد و مشکلات تکلمی و جویدن ایجاد نماید.
* ایمپلنت به عنوان دندان پایه دوم بریج. در حالیکه پایه اول دندان طبیعی است، یا اینکه بریج کلا بوسیله ایمپلنت در هر دو طرف ساپرت شود.

4- زمانی که کلیه دندانهای یک یا هر دو فک از دست رفته باشد.

بی دندانی کامل فک بالا و پایین با هم یا به تنهایی منجر به مشکلات بسیار زیادی می شود. جویدن و صحبت کردن از مشکلات اصلی بیماران بی دندان می باشد. از آنجا که دندان ها که عامل ساپرت عضـلات صورت هستند دیگر وجود ندارد، بیمار حالت صورت مسنی خواهد داشت.

درمان:

* پروتز کامل متحرک. با وجودی که اکثر بیماران مشکلی از لحاظ گیر پروتز در فک بالا به دلیل نیروی مکشی در کام ندارند ولی مشکلات تکلمی و جویدن همچنان باقی است. عدم گیر یا ثبات پروتز فک پایین مشکل اساسی بیماران بی دندان می باشد و با گذشت زمان و تحلیل بیشتر استخوان بدتر هم می شود که تا حدودی با ریلاین پروتز و گذاشتن آستر تا مدتی برطرف می شود. ریلاین کردن متعدد منجر به لق شدن شدید پروتز و سخت تر شدن صحبت کردن و جویدن می شود.
* ایمپلنت بعنوان ثبات دهنده پروتز کامل. برای مثال میله ای که به دو یا چهار ایمپلنت وصل است و باعث گیر مناسب پروتز می شود حتی شش یا هشت ایمپلنت می تواند بعنوان پایه های پروتز ثابت شود.

امروزه می توان حجم کم استخوان را طی عمل بازسازی در شرایط خاص برای پذیرش ایمپلنت آماده ساخت.
بیماری های انعقادی خونی، متابولیک، مخاطی و استخوانی، فاصله کم بین دندان، یا موقعیت نامناسب دندانهای فک بالا و پایین از عوامل محدود کننده در گذاشتن ایمپلنت می باشد.
– کلیه افراد بالغی که دوران رشد را به پایان رسانیده اند، می توانند ایمپلنت بگذارند.
– افراد سیگاری حداقل تا ماههای اولیه پس از گذاشتن ایمپلنت باید سیگار را ترک کنند.
– ایمپلنت مانند دندان طبیعی نیاز به رعایت بهداشت و مراقبت دارد.

دستورات بعد از عمل ایمپلنت

توصیه ما این است که بعد از ایمپلنت دندان رانندگی نکنید و از کسی بخواهید شما را به خانه برساند. شما در هنگام عمل به صورت موضعی بیهوش شده‎اید، به همین دلیل ممکن است وقتی که اثر بیهوشی در حال از بین رفتن است، احساس خستگی یا کمی درد داشته باشید. بنابراین توصیه می‌شود هرگز رانندگی نکنید.
گذاشتن یک بسته یخ روی ناحیه متورم می‌تواند به کاهش تورم آن کمک کند. دندانپزشک برای شما قرص مسکن تجویز می‌کند تا در طول دوره‌ی بعد از درمان (دوره نقاهت) هیچ‌گونه درد و ناراحتی نداشته باشید.

تا 48 ساعت بعد از کاشت ایمپلنت دندان، از خوردن چایی، قهوه، غذاهای ادویه‌دار و نوشیدنی‌های حاوی الکل خودداری کنید. متخصصین کلینیک دندانپزشکی ویستا بعد از اتمام جراحی کاشت ایمپلنت، به طور دقیق تمامی اقداماتی که لازم است پس از جراحی انجام شوند را به شما توضیح می‌دهند، تا مطمئن شوند که شما دوره‌ی ریکاوری را به سرعت وبه نحو موثر پشت سر خواهید گذاشت. اولین اولویت ما، راحتی و آسایش و سلامت شماست.