استخوان فک مربوط به دندان‌های ازدست‌رفته، در اثر مرور زمان تحليل رفته و باز جذب می‌شود. این فرآيند کیفیت و کمیت استخوان مناسب برای قرار دادن ایمپلنت‌های دندانی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. در چنين شرايطی، اکثر بیماران کاندید مناسبی برای قرار دادن ایمپلنت‌های دندانی نیستند . پپیوند استخوان اين فرصت را ايجاد می‌کند كه نه‌تنها استخوان تحليل رفته جايگزين گردد، بلكه توانايي رشد استخوان جديد در محل نيز افزايش يابد. این شرايط نه‌تنها فرصتی برای قرار دادن ایمپلنت‌های دارای طول و عرض مناسب را ایجاد می‌نماید، بلکه شانس بازگرداندن قابلیت و ظاهر زیبا را نیز در اختیار ما قرار می‌دهد.
متخصصین ما در کلینیک دندانپزشکی ویستا گزینه‌های موجود را با شما موردبحث قرار داده و در انتخاب نوع مناسب پیوند استخوان كه نتیجه مطلوب را به شما ارائه می‌دهد، به شما كمك می‌کنند. دندانپزشک در طول هر فرآیند نهایت راحتی و آرامش را بری شما فراهم آورده و از روش پیوندی استفاده می‌کند كه امكان قرار دادن ایمپلنت‌های دندانی را در آینده نزدیك برای شما فراهم آورد.
برای دریافت خدمات مشاوره از متخصصین ما در خصوص پیوند استخوان تحلیل رفته یا جهت رزرو نوبت می‌توانید با شماره‌های تماس حاصل نمایید.
پیوند استخوان چه زمانی لازم است؟
پیوند استخوان زمانی لازم است كه بیمار از میزان كافی استخوان‌های سالم و طبیعی با قابلیت پشتیبانی از ایمپلنت‌های دندانی برخوردار نباشد. این کمبود استخوان‌های طبیعی می‌تواند ناشی از عوامل زیر باشد:
- نقص در رشد
- بیماری لثه
- آسیب یا جراحت صورت
- فضای خالی ایجادشده پس از كشیدن دندان
كاندید
هر فردی كه به نحوی یك دندان خود را از دست داده، ممکن است برای قرار دادن ایمپلنت دندانی به پیوند استخوان نیاز داشته باشد. حتی چنانچه شما در روز بعد از دست دادن برای ایمپلنت اقدام كنید، بازهم به پیوند استخوان نیاز خواهید داشت. حفره دندان ممكن است عفونت كرده و یا سایز دندان ازدست‌رفته برای نگه‌داشتن ایمپلنت فوری مناسب نباشد.
البته، اکثر افراد در همان روز از دست دادن دندان برای ایمپلنت اقدام نمی‌کنند. دلیل این امر گاهی مشكلات مالی و گاهی لجستیکی می‌باشد. درهرصورت، تحلیل استخوان در همان روز از دست دادن دندان اتفاق می‌افتد.
انواع پیوندهای استخوان
استخوان خود بیمار
پیوند استخوان اتوژنیك (خودزا)، كه اتوگرافت نیز نامیده می‌شود، از طریق استخوان خود بیمار انجام می‌شود، یعنی استخوان از ناحیه‌ای دیگر از بدن بیمار گرفته می‌شود. استخوان به‌طور معمول از چانه، فک، استخوان ساق پا، باسن یا جمجمه گرفته می‌شود. پیوندهای استخوان اتوژنیك دارای این مزیت هستند كه ماده پیوند از استخوان زنده خود بیمار می‌باشد، بدین معنا كه حاوی عناصر سلولی زنده بوده كه رشد استخوان را تسریع می‌کند و ازآنجایی که استخوان از بدن خود بیمار گرفته می‌شود، خطر پس زدن پیوند توسط بدن از بین می‌رود.
بااین‌حال، یكی از نقایص اتوگرافت این است که برای استخراج استخوان از نواحی دیگر بدن نیاز به جراحی دوم می‌باشد. بسته به شرایط شما، ممکن است جراحی دوم به شما توصیه نشود.
استخوان فرد متوفی
استخوان آلوژنیک یا آلوگرافت، استخوان مرده‌ای است که از یک فرد متوفی گرفته می‌شود و سپس با استفاده از یک روش فریز خشک فرآوری شده تا آب آن خارج گردد. برخلاف استخوان اتوژنیك، استخوان آلوژنیک نمی‌تواند به‌خودی‌خود استخوان جدیدی تولید نماید. در عوض، مانند یك چارچوب یا تکیه‌گاه عمل كرده که استخوان دیواره‌های استخوانی مجاور می‌توانند برای پر کردن حفره‌ها و فضاهای خالی بر روی آن رشد كنند.
استخوان حیوانی
استخوان زنوژنیك از استخوان غیرزنده گونه‌های دیگر، به‌طورمعمول گاو استخراج می‌شود. سپس استخوان در دمای بسیار بالا فرآوری می‌گردد تا از پتانسیل پس زدن و آلودگی ممانعت شود. پیوندهای زنوژنیك، مانند پیوندهای آلوژنیک، مانند یک چارچوب یا تکیه‌گاه عمل كرده كه استخوان‌های نواحی مجاور برای پر كردن حفره ایجادشده بر روی آن رشد می‌کنند.
هر دو پیوند استخوان آلوژنیک و زنوژنیك دارای این مزیت هستند که همانند اتوگرافت نیازی به جراحی دوم برای برداشتن استخوان بیمار نمی‌باشد. بااین‌حال، به دلیل اینکه این گزینه‌ها از ویژگی‌های شکل‌گیری استخوانی اتوگرافت مستثنی هستند، بازسازی استخوان ممکن است نسبت به اتوگرافت به زمان طولانی تری نیاز داشته و قابلیت پیش‌بینی نتایج كمتر می‌باشد.
فرآیند پیوند و بازسازی استخوان
چنانچه تنها به یك ایمپلنت نیاز باشد، ماده پیوند استخوان می‌تواند از چانه گرفته شود.
پس از اعمال بی‌حسی موضعی به محل ایمپلنت و ناحیه اهداکننده (جایی که استخوان از آن گرفته می‌شود)، دندانپزشک یك برش در لثه و در محل قرارگیری ایمپلنت ایجاد می‌نماید تا میزان و نوع استخوان موردنیاز را ارزیابی كند.
سپس یک قطعه استخوان همراه با مغز آن از چانه برداشته می‌شود. شکاف ایجادشده در ناحیه اهداکننده معمولاً با نوع دیگری از پیوند استخوان پرشده و با یك غشاء پوشیده می‌شود. سپس برش بسته می‌شود.
در مرحله دوم، پیوند استخوان در محل ایمپلنت انجام می‌گیرد. برای این منظور، سوراخ‌های کوچکی در استخوان موجود ایجاد شده که باعث خونریزی می‌شوند. علت ایجاد خونریزی این است كه خون سلول‌هایی را فراهم می‌کند که به بهبود زخم کمک می‌کند. استخوان برداشته‌شده از چانه در محل مناسب قرار می‌گیرد و با پیچ‌های تیتانیوم محکم می‌شود.
در مرحله بعد، مغز استخوان بیمار و دیگر مواد پیوند با یكدیگر مخلوط شده و در اطراف قطعه استخوانی قرار می‌گیرند. درنهایت، یک غشا بر روی محل قرار داده‌شده و برش دوخته می‌شود.
اما، چنانچه تعداد ایمپلنت‌های موردنیاز بیش از یك ایمپلنت بوده و به پیوند استخوان نیاز باشد، میزان بالایی از مواد پیوند استخوان لازم است. در چنین مواردی، استخوان گرفته‌شده از چانه بیمار کافی نیست، ازاین‌رو استخوان باید از باسن، ساق پا یا دیگر نواحی بدن گرفته شود. این جراحی در بیمارستان و تحت بیهوشی كامل انجام می‌شود و نیازمند یك شب بستری می‌باشد.
پس از پیوند استخوان، حدود 6 تا 12 ماه برای بهبودی زمان لازم است. نرخ موفقیت پیوندهای استخو%